güçsüz görülmemek için derdini paylaşamamak

buraya açtığım içimi dış dünyaya açamama sebebim. insanlar üzüntülerini gizliyor, dertlerini gizliyor. en yakınına bile kimse bir şey anlatmıyor, bana kalsa ben anlatırım. ama herkesin bunu yaptığını gördükçe, herkes güçlüyü oynayıp ben dertlerimi üzüntülerimi saydıkça bir sen perişansın damgası yemek beni daha da çok üzdüğü için ben de artık paylaşamaz oldum. o yüzden buraya yazıyorum. bir burada yargılanmıyorum. arada aşağılansam da en azından birebir yüzüme söylemiyorlar diyorum. yoksa gerçek hayatta herkes mükemmel yaşıyor. gerçek hayatta kendime bir dert yoldaşı bulamıyorum sözlük.

Güçsüz görülmemek için değil de kendini güçsüz görmemek içindir belkide. Güçsüzlüğünü gösterdiğin an bütün gücünü kaybetme korkusu.

Nasıl paylaşayım ya, nasıl? Bir buçuk sene önce hayatımdan siktir ettiğim bir yer cücesi vardı. O kadar şey anlattı bana. Durumunu, ailesini, travmalarını... Bazen, biraz daha açılabilmesi arına kendimle ilgili bazı şeyleri anlattım. Yemin ederim, gerçekten hayatıma sokmak istediğim ve daimi kalmasını hayal ettiğim insana bile, beni defalarca aldatıp istismar etmesine rağmen, hayatımdaki yerini ve nasıl bir ilişkim olduğunu, sırf bir anlatısını ifşa ederim diye anlatamadım. Sevmiyordum. Yemin ederim sevmiyordum. Geçen gün kaltağın arkamdan konuşmaları geldi kulağıma. İnsanların travmalarımı dinlerkenki acımaları geldi aklıma. Düştüğüm duruma baktım. Ben böyle hassas davranırken benim ağlamalarımı meze yaptığı sofralar geldi gözüme. Hadi bu kaltağın tekiydi, geçtim. Gerçekten sevdiğiniz ve içini açtığınız insan bile bazen farkında olmadan size düşmanınızın bile söyleyemeyeceği şeyleri söylüyor. En mahrem anlatılarınızı fikir almak için başkalarıyla paylaşıyor. Ben talihimi ayrı, kaderimi ayrı sikeyim. Kime güveneceğiz bu amına koyduğumunun dünyasında ya?

derdimi paylaşmayı pek sevmem ama güçlü olduğumu düşünüyorum. olmasaydım çoktan bir şekilde intihar ederdim. ederdim gibi geliyo yani çünkü.

Ne demiş Candan ablamız, Çok mu dertsiz duruyorum uzaktan bakınca, çok mu kalender sandınız dert anlatmayınca...

gücsüz görülmek degil de gücsüz kilinmamak icin sessizce yasamak..sessiz ve herkese ragmen kimsesiz

Güçsüz görünmemek için değil de insanların beni vurabilecekleri bir an yaratmamak için içime atıyorum. En büyük korkularımdan birisidir güçsüzlüğümle ya da hassas noktamla vurulmak. Başıma geldiği içindir belki de bilmiyorum. Ama kendi benliğime duvar ördüm yıkılmamak için. Düşene tekme atmayı severler çünkü. Dik durmak lazım.

Canı isteyen istediği gibi gördüğü için bu çabalar beyhude

Paylaşsan da bir şey değişmiyor ağzını açsan sen ne gördün diyip dert yanmaya başlıyorlar zaten

akıl sağlığı açısından yanlış. içinde büyürse sonrasında işler içinden çıkılamaz bir hal alıyor. yapmayın. kimi yakın hissediyorsanız dökün içinizi. güçsüz görecekse zaten onun ayıbı. illa yakın olduğunuz biri olmasına gerek yok gerçi. hatta kimse bulamadıysanız gelin bana anlatın. ben dinlerim, bunu öylesine söylemiyorum. bu sözlükte çok fazla yazarla konuştuk dertleştik daha önce; birbirimizi hiç tanımadan. gelin anlatın dökün içinizi.

Güçsüz görünmekten ziyade anlattığın kişi ailenden bile olsa ertesi gün bu sorunlarını yüzüne vurup seni çok daha fazla üzebiliyor. Bu yüzden derdini kediye, köpeğe, çiçeğe anlat demişler glb..

Ondan değil de herkes de bir şeyler var kime ne anlatacaksın? (bkz: asdfghjklşi)

İnsan ilişkilerinin bu denli yozlaştığı bir dünyada derdini kime anlatabilirsin ki? Derdini anlatırsın, en ufak çıkar çatışmasında döner sana karşı kullanır.

Herkese herşey anlatılmaz tabii ama en mahreminizi bile açabileceğiniz birilerinin hayatınızda olması çok önemlidir. Bunun kim olduğunun bir önemi yoktur. Ebeveyn, abi veya kardeş,eş,sevgili,dost veya arkadaş. İnsan içinde biriktirdikçe yıpranır ve yıprandıkça sorunlarına sağlıklı çözümler üretemez. O yüzden dışarıdan birisinin bu sorunlara farklı bakış açıları getirmesi muhtemel bir durumdur. Hem anlattıkça rahatlarsınız hem de çözüm sürecini hızlandırmış olursunuz. Bu güçsüzlük değildir. Anlattığınız kişi sizi yargılıyorsa zaten hayatınızda olmaması gereken birisidir.

Güçsüz görünmemek demeyelim de paylaşınca bir şey değişmeyecek diyelim

Sadece anlatabildiğim bir dostum var. Diğerlerine de moralimin bozuk olduğunu, keyifsiz hissettiğimi söylüyorum. Onlara da anlatabilmek isterdim ama anlayamayacak insana, 2 dk sonra bak ben de böyle hissediyorum vs vs diye kendinden bişeyler anlatacaklar o yüzden onlara çok da gerek yok. Bir tanesi yetiyor bana kurban olduğum. İyi ki var hayatımda. Çok kısa zamandır arkadaşız ama kız kardeşimden asla farkı yok bana. En azından anlatabileceğiniz bi dostunuz olsun. Kafayı yersiniz yoksa, ciddi diyorum. İnsan içine ata ata deliriyor çünkü. Bizzat tecrübeye dayalı bu. Anlatın herkese anlatın güçsüzlük değil bu. Ağlayın bağırarak ağlayın. Kimseye anlatamıyorsanız yazın bana ben dinlerim sizi :)

Güçsüz görülmemek için deilde böyle karşımdaki insana daha çok deger verdim hep onun hislerine önem verdim derdini dert edindim benim yasadıgım büyük şeylerden bahsetmedim ona sadece hissettiginde sordugunda anlatıyodum, oydu bizim iliskimizin merkezi bunu isteyerek içimden geldigi için yaptım ben bi şekilde kendi üzüntülerimle baş ederim dedim ama onun hiç üzülmesini istemedim şuan ayrıyız ve ne gariptir ki sebebi benim bencil oldugumu düşünmesi

Paylaşırsan da pişman olursun. Güçsüz görünmekten ziyade, yargılarlar.

Deli gibi sevdiğiniz insan bile bir öfke anında sizi anlattığınız zayıflıklarınızdan vurabiliyor. Anlatmaya çekiniyorum.

Güçsüz görünmemek için demeyelim de insanlara güvenmiyorum diyelim

yıllanmış dostluklar bunun için var sanırım. iki tane var böyle dostum. hiç düşünmeden bir şeyler anlatabiliyorum ve hiç yargılanma korkum olmuyor onlarda. neler neler atlattık nihayetinde kolay da gelmedik buraya. onlarla da tartıştık ama birbirimizi çözdük, hassas noktalarımızı bildik. onlar benim sinirli olduğumu yüzüme vurmadı hiç mesela. biri aramayı sevmez mesela bunu öğrendik ve diğer ikimiz alınmıyoruz artık. böyle yıllanmadıkça bir şeyler çıkıp anlatmamak gerekiyor sanırım. insanları benimseyene kadar en azından. tam manasıyla sırtını dayayabilmek. zor ama imkansız değil.

Güçsüz görülmek bir yana. Bu da bunu mu kafaya takmış diye dalga geçilir korkusuyla en yakınına bile anlatamayacağım şeylerle dolu içim. Böyle giderse dert çöplüğü gibi olacağım. Yaptığım resim yırtılır dert ederim hastalık olur dert ederim annem hasta olur neden doktor olmadım diye dert ederim. Neye ihtiyaç varsa o mesleği yapma fikrinden kurtulamıyorum haliyle bunu başkalarına anlatınca da deli mi bu muhittin derler gülerler diye öyle korkuyorum ki. Benim nickim burda muhittin olabilir ama gerçek hayatta stres topu...

Güçsüz değil de insanların tepkileri çok can acıtıyor.Buna mı üzüldün ya da başka insanlar neler yaşıyor şükret veya hemen kendi derdini anlatması...Sadece dinleyin insanlar ya.

Bugün neden dert anlatmanın beni güçsüz göstereceğini düşündüğümü çok net anladım. Çünkü yıllardır ailemin bana öğrettiği şey buymuş, alttan alttan verdikleri mesaj buymuş. Bugün babama mutsuzum dediğim için "ben seni güçlü biri sanıyordum, hepimiz yıkılırız sen bizi toparlarsın sanıyordum" dedi. Sonra düşündüm, küçüklüğümden beri övdükleri tek yönüm güçlü olmam, meali ise her şeyi içimde yaşayıp onların canını hiçbir zaman sıkmamam. Ben küçücük çocukken bile böyleydim, dedim lan ben niye böyleydim ki çocuktum ben ağlamam hatta çoğu zaman şımarmam gerekiyordu niye güçlüydüm? Azıcık olsun sevilebilmek ve kabul görebilmek içinmiş. Keşke gidip 10 yaşındaki halime sarılıp, istersen ağlayabilirsin diyebilseydim. Aile öyle bir şey ki mutsuz olduğunuz için bile suçlu hissettirilebiliyorsunuz. Neden yıllarca yaşadığım hiçbir şeyi anlatmadığımı anladım; ben aslında içten içe biliyormuşum onlara anlatmanın omzuma yeni yükler yükleyeceğini.

Belki içim soğur diye buraya çok üzgün olduğumu yazmaya girmiştim. Buraya yazma srbebim de konu başlığı zaten:( Çok üzgünüm arkadaşlar.

Güçsüz değil de karakter meselesi olarak paylaşamıyorum. Aslında güzel bir şey üzülmeyin krallar.

Şu vakitte yani yaşadığımız bu çağda, yapılması gereken davranışlardan biri. Çünkü hiç anlamıyorsunuz güvenip dert yandıklarımız gün gelince, en çok vuranlarımız oluyor. Zaten bu yüzden kendimizi psikologlara emanet ediyoruz. Biliyoruz ki ondan zarar gelmez, sanki güzele yönlendiriyormuş gibi yapıp kötüye yönlendirmez.

güçsüz görülmemek değil de sonradan beni anlattığım yerden vuracaklar korkusu yüzünden çoğu şeyi içimizde yaşıyoruz bence